*

Mam wrażenie, że przez całe życie chcę być jakaś wyjątkowa. 

Idealna, dojrzała, wrażliwa, pomocna. 

Zawsze się bałam, że stracę wszelki przejaw chęci by taką być.

Chciałabym powiedzieć: dotrzymałam złamanej obietnicy

... będę dla siebie dobra

milczenie

Słyszę jak mnie wołasz. 
Włóczę się, omijając naszą plaże. 
Jakbym chciała pomilczeć, a bała się o tym powiedzieć.

Chwila! 
Nie chcę zamykać ust.
Mam w sobie za dużo. 
Jeszcze raz!

Słowa.

Ciągle je wypluwam w nieodpowiednim momencie
i gdy już chcę do Ciebie biec, 
zatrzymuję się lub potykam, przepraszam Cię. 
Połykam się w strachu.

Ostatnimi czasy wiecznie próbuję wszystko ogarnąć. 
Co zabawne i tak rozpadam się w środy, porządkuję w czwartki, 

i konam w weekendy.

Usłyszałam  dużo miłych słów, ponoć robię się bogata.

Przeprosił mnie człowiek z lodu:

" Wiesz, ja ciągle dorastam. Ostatnio zrozumiałem, że źle Cię traktowałem"

W kościele , gdy rozstawiałam projektor mamy- uśmiechnęła się do mnie taka drobna, starsza pani i przytuliła mnie mocno.

Jestem chyba pierwszy raz z siebie dumna,

 chociaż wciąż jestem taka pomieszana.